Co w takim razie powinniśmy robić inaczej? Jedna z pierwszych rad, jakiej udzieliłbym większości zespołów aspirujących do twórczego rozwiązania jakiegoś problemu brzmi „zwolnijcie”. Twórcze myślenie wymaga inwestycji czasu i energii na różnych etapach; również na etapie dostrzegania, rozumienia i formułowania problemu. Dlaczego właściwie mamy do czynienia z tym problemem? Co jest jego istotą? Jakie główne przyczyny dostrzegamy? Jak rozumiemy mechanizmy, na które chcielibyśmy wpływać? Jakie kryteria powinno spełniać rozwiązanie?  

W przedstawionym powyżej przykładzie warto byłoby w pierwszej kolejności doprecyzować zadanie (np. „Co to znaczy >od zaraz<?” „Co musi umieć >księgowy<?”) i przywołać lub zgromadzić pomocne w wykonaniu go informacje („Na jakie efekty możemy liczyć stosując standardowe metody?” „Które z dotychczas stosowanych rozwiązań okazały się skuteczne, a które były porażką?”). Pomijając ten etap ryzykujemy wyważanie otwartych drzwi lub marnowanie czasu grupy na dopracowanie rozwiązań nie spełniających wymaganych kryteriów.  

Następnym ważnym krokiem będzie próba ujawnienia i zakwestionowania przyjmowanych założeń. Dla przykładu: „Czy robimy słusznie szukając ludzi głównie na zewnątrz firmy?”, „Czy zapewnienie pracowników do projektu może polegać na czymś innym niż rekrutacja (np. zmniejszenie rotacji, doszkolenie istniejącego personelu, automatyzacja lub uproszczenie procesów)?”, „Czy koszty związane z rekrutacją „na ostatnią chwilę” są większe, czy mniejsze od kosztów utrzymywania nadmiaru pracowników oczekujących na nowy kontrakt?”. Nadzieja, jaka wiąże się z tymi pytaniami to znalezienie nowego sfomułowania problemu. Nie chodzi oczywiście o zabieg językowy: nie szukamy czegoś, co zabrzmi lepiej, ale czegoś co na nowo zdefiniuje obszar poszukiwania rozwiązań. O nowe odpowiedzi znacznie łatwiej, jeżeli zadamy dotychczas nie zadawane pytania.