W poprzednim odcinku: Monika doszła do wniosku, że w sprawie szkolenia, którego organizację jej zlecono, musi porozmawiać z szefem działu logistyki Szymonem Ważnym, ponieważ szkolenie ma dotyczyć członków jego zespołu.

– Cześć Szymon – Monika zobaczyła Ważnego przy stoliku zakładowej kafejki – cieszę się, że będziemy współpracować przy organizacji szkolenia dla twojego zespołu – uśmiechnęła się i przysiadła się do jego pustego stolika.

– Szkolenia? – podniósł ze zdziwieniem wzrok – jakiego szkolenia?

– No jak to? Nic nie wiesz? – teraz ona była zdziwiona i zdezorientowana – Dyrektor Najważniejszy nie rozmawiał z Tobą?

– Stary? Rozmawiał i to wielokrotnie, ale nie na temat szkolenia – powiedział Ważny wyraźnie rozbawiony – ale skoro robimy szkolenie, to koniecznie wyjazdowe. Znajdziesz jakąś fajną miejscówkę? – na twarzy Ważnego zagościł ironiczny uśmieszek.

– Przestań się wydurniać – ofuknęła go, bo już dość dobrze się znali. Wkurzyło ją, że sprowadził jej robotę do organizowania atrakcji dla chłopaków z logistyki – Najważniejszy poprosił mnie o organizację szkolenia dla Twojego zespołu, w związku z opóźnieniami w dostawach. Mieliśmy jakąś wtopę z tym związaną dla ważnego klienta. Zrozumiałam, że to jakiś szerszy problem z tymi opóźnieniami.

– Od ponad roku nie mieliśmy opóźnień w dostawach, które wykraczałyby ponad nasz minimalny bufor, zawarty także w umowach z klientami – odparował – nie sadzę zatem, żebyśmy mieli do czynienia z jakimś „szerszym problemem” w tym obszarze.

– A to opóźnienie dla ważnego klienta? – zapytała.

– Żona Mareckiego zaczęła rodzić i ten wydzwonił Kabałę, żeby go zastąpił. W porodowym stresie źle przekazał informacje i jedno zlecenie nie zabrało się z transportem. Pech chciał, że była to dostawa dla firmy dobrego znajomego Najważniejszego. Bardzo upierdliwy klient. Zna Starego i przez to bardzo się szarogęsi, ma ciągłe pretensje. Pretensja dotycząca tego opóźnienia była chyba pierwszą naprawdę uzasadnioną. Gadałem z nim – obyło się bez finansowego odszkodowania. Dostał priorytet w dostawie na trzy kolejne transze. Poza tym: padłem na twarz, ukorzyłem się i przyznawałem mu rację. Wywrzeszczał się i miałem nadzieję, że mu ulżyło. Zadzwonił jednak do Starego.

– Najważniejszy rozmawiał z Tobą o tej sytuacji? – zapytała Monika.

– Nie – uśmiechnął się gorzko – najwyraźniej rozmawiał tylko z Tobą.

– W ogóle z Tobą o tym nie rozmawiał i zlecił mi przygotowanie szkolenia? – powiedziała zdzwiona – ale w takiej sytuacji to szkolenie jest chyba niepotrzebne?

– Jeśli mielibyśmy się na nim dowiedzieć jak optymalizować proces dostawy, tak aby minimalizować czas dotarcia do klienta, to nie. Nasz średni czas dostawy jest w pierwszej trójce w Grupie. Ale skoro masz już budżet, zgodę Starego i to w okresie „polityki wzmożonych oszczędności” – uśmiechnął się zadowolony z udanej parodii głosu Najważniejszego – to zróbmy szkolenie. Na jesieni muszę wdrożyć nowy, elektroniczny system monitorowania stanów magazynowych. Ten, z którym pracujemy, jest zawodny, stary i ma mało funkcjonalności. Przydałby mi się przegląd rozwiązań istniejących na rynku. Mam nawet człowieka, który zna się na tym i mógłby zrobić to szkolenie. Poza tym wieczorna integracja przydałaby się nam w tym covidowym szaleństwie. To jak?

– Chcesz mi powiedzieć, że Twój szef, z pominięciem Ciebie, próbuje rozwiązać problem, który jest w Twoim zespole, w ogóle na ten temat z Tobą nie rozmawiając i angażuje do tego osobę trzecią, a ty nie chcesz tego z nim wyjaśnić? Nie chcesz z nim porozmawiać? – zrobiła wielkie oczy Monika.

– Nie ma sensu tracić czasu na walenie głową w mur i kopanie się z koniem – wyjaśniał cierpliwie Szymon – właściwie to nawet nie chodzi o czas, a bardziej o to, że to walenie głową w mur boli. Wiem, bo kiedyś, dawno temu, próbowałem. Po prostu przyjmuję Starego z całym dobrodziejstwem inwentarza i przechodzę do porządku dziennego nad takimi sytuacjami, nie tracąc na nie czasu i energii. Zdaje się, że miałaś okazję doświadczyć wątpliwej przyjemności wchodzenia w polemikę z Dyrektorem Najważniejszym – uśmiechnął się Szymon, a Monikę przeszedł dreszcz na wspomnienie krótkiej rozmowy w gabinecie Dyrektora.

– A tak – kontynuował Ważny – on jest zadowolony, że zainterweniował i rozwiązał problem, ja jestem zadowolony, bo mam potrzebne szkolenie bez konieczności wykłócania się z nim o budżet, a ty jesteś kryta, bo wszyscy w firmie są zadowoleni z realizacji tego szkolenia. To jak?

– Muszę się nad tym zastanowić – powiedziała Monika wzdychając głośno.

[Trudno było mi wtrącić w rozmowę Moniki i Szymona lokowanie produktu. Czynię to zatem na końcu odcinka. Nawiasem mówiąc, to co powiedział Szymon Monice robi wrażenie – nie?]

Learning & Development Management. Szkoła zarządzania procesami rozwojowymi w organizacji – Wszechnica UJ

— Koniec odcinka trzeciego —

A ty co zrobiłabyś/zrobiłbyś na miejscu Moniki?

Monika Kwiatek powróci w następnym odcinku

Tak jak zawsze powraca James Bond.

Bo czyż specjalista L&D nie musi mieć zdolności panowania nad emocjami

– tak jak agent Jej Królewskiej Mości –

aby zachować kamienną twarz, gdy dowiaduje się o rzeczach niezwykle zaskakujących?

W następnym odcinku (a będzie to odcinek finałowy i rozstrzygający) dowiecie się czy Monika przyjmie propozycję Szymona Ważnego.