Klasyfikacja zaproponowana przez Macieja Świeżego[1].

Coaching operacyjny najczęściej łączy się z efektywnym wyznaczaniem celów oraz rozwiązywaniem problemów powiązanych z ich osiągnięciem. Coach mobilizuje klienta do działania i pomaga w zwiększaniu jego skuteczności. Praca odbywa się na poziomie zachowania, a dokładniej podejmowanych przez klienta strategiach, które mają go przybliżyć do realizacji celu. Na tym poziomie cel jest bardzo konkretny, operacyjny, nie łączy się z głęboką zmianą życiową. Przykładem może być napisanie pracy magisterskiej lub stworzenie nowego produktu.

Coaching kompetencyjny to skupienie przede wszystkim na uczeniu się. W porównaniu do poziomu operacyjnego, gdzie najważniejsze jest bezpośrednie wsparcie realizacji działań przez klienta, tu przygotowuje się on do skutecznego radzenia sobie w różnych kontekstach. Zmiana dokonuje się w jego wnętrzu. Obserwowalne sukcesy i postępy są jej potwierdzeniem, nie celem samym w sobie. Przedmiotem coachingu kompetencyjnego może być praca nad jedną konkretną umiejętnością (np. wystąpienia publiczne, gra w szachy) lub całościowym zestawem kompetencji związanym z daną rolą (np. coaching w organizacji przygotowujący do objęcia roli lidera). Coach pomaga klientowi określić, jakie kompetencje są potrzebne do satysfakcjonującego pełnienia danej roli oraz jakie zmiany powinny się wydarzyć, by się do tego przybliżyć.

Coaching psychologiczny to praca z klientem na rzecz zmiany „fragmentu osobowości”, tj. przekonań, schematów myślowych i emocjonalnych, wyobrażeń na temat siebie i świata. To głębszy rodzaj procesu, gdzie konkretne postawienie celu oraz monitorowanie stopnia jego realizacji mogą być niewystarczające. Klient zachęcany jest do pracy z tym, co mniej rozpoznane i trudniej uchwytne w racjonalnej analizie (przykładowo z wzorcami emocjonalnego reagowania na różne sytuacje). Na tym poziomie za pracą coacha powinna stać wiedza psychologiczna i umiejętności interpersonalne, które go do niej przygotują.

Coaching transformacyjny oznacza pracę na rzecz wprowadzania głębokiej życiowej zmiany. Na tym poziomie coach wspiera takie cele, jak samorealizacja, odkrywanie prawdziwego ja lub zwiększanie samoświadomości. W coachingu psychologicznym nacisk również skierowany był na zmianę, ale taką, która służy zewnętrznemu celowi (np. radzenie sobie z negatywnymi emocjami wobec partnerki, by budować udaną relację).  Coaching transformacyjny to praca z człowiekiem jako całością i jej efektem powinna być zmiana klienta jako osoby. Coach korzysta nie tylko z wiedzy psychologicznej, ale również filozofii, antropologii, sztuki, literatury czy tradycji religijnych. Powinien być autentycznie zaciekawiony drugim człowiekiem, otwarty na jego sposoby postrzegania świata, a także mieć wysokie kompetencje  do budowania wspierających relacji i tworzenia warunków do pogłębionej pracy nad sobą.