Różnorodność w pracy odnosi się do zatrudniania osób pochodzących z różnych środowisk (najszerzej ujmując). Może nas różnić kontekst kulturowy, światopogląd, płeć, orientacja seksualna, styl życia, pochodzenie, różnimy się także neurologicznie.  

Często w jednym zespole pracują osoby o bardzo odrębnej sprawności komunikacyjnej, a także eksperci kompletnie niespokrewnionych dyscyplin. W codziennej pracy to także kwestia podejścia do terminów, tego czy i jak sobie radzimy, kiedy coś idzie nie tak. W jaki sposób podchodzimy do autorytetów, czy naturalnie przychodzi nam kwestionowanie założen lub co uznajemy za tabu i czy da się o tym wspólnie pomyśleć.  

Nie podlega kwesti, że zróżnicowanym zespole mamy znacznie większą szanse na pełniejszy obraz rzeczywistości i lepsze rezultaty. Do korzyści płynących z takiego modelu nie trzeba nikogo przekonywać. Wdrożenie mozaikowości w organizacji wymaga jednak pewnego przygotowania. Potrzebna jest starannie opracowana polityka różnorodności. Procedury, które pozwolą każdemu pracownikowi czuć się dobrze i bezpiecznie bez względu na cechy wyróżniające go od innych członków zespołu. A przede wszystkim określona kultura organizacyjna. Często też przyjrzenie się przestrzeni biurowej i infrastrukturze pod kątem bariery architektoniczne. W przeciwnym razie możemy stworzyć system, który będzie punktowo wykluczający i uniemożliwi pełną współpracę lub korzystanie z potencjału pracowników.