Szkola Coachów z perspektywy uczestniczki
Katarzyna Sajboth
Przeczytanie tego artykułu zajmie Ci: 6 min
W tym artykule znajdziesz:
Szkola Coachów z perspektywy uczestniczki
Zapraszam do zgłębienia, jak przebiega proces nauki w programie, jakie umiejętności rozwija się dzięki udziałowi w Szkole Coachingu oraz jakie wyzwania pojawiają się na drodze rozwoju w tej roli. Zaprosiłam Panią Katarzynę Sajboth – uczestniczkę ostatniej edycji Szkoły Coachów do regularnego dzielenia się swoimi doświadczeniami po każdym module.
Dzięki tym artykułom zyskacie wgląd nie tylko w merytoryczne aspekty Szkoły Coachów, ale także w unikalną perspektywę uczestniczki – co dla niej jest najbardziej inspirujące, co stanowi największe wyzwanie, a co przynosi najwięcej wartości w trakcie kształcenia w międzynarodowym programie coachingowym.
Artykuły będą cenną lekturą nie tylko dla osób zainteresowanych coachingiem, ale także dla tych, którzy chcą lepiej zrozumieć, na czym polega rozwój zawodowy w tej roli lub dla osób, które rozważają rozpoczęcie własnej kariery w świecie coachingu.
Z pozdrowieniami,
Izabela Dołęgiewicz
Konsultantka międzynarodowej Szkoły Coachów „The Art and Science of Coaching” Wszechnica UJ
Inspirujący Moduł I w Szkole Coachów
Co chcę osiągnąć?
Życzliwe pytania (np.: „A po co ci to?”) lub te wewnętrzne („Po co ja to robię?”), choć bywają trudne, mogą być bardzo wartościowe. Szczególnie, gdy autentycznie na nie odpowiemy – głównie sobie. Prawdopodobnie podczas kursu odpowiedzi te będziemy doprecyzować, poszerzać, modyfikować czy nawet kwestionować, by tworzyć nowe, jednak dopiero doświadczanie go w pełni nam to umożliwi.
Może chcesz używać narzędzi coachingowych w obecnej pracy, a może chcesz prowadzić procesy coachingowe dla innych lub poszukujesz rozwiązań do zastosowania w swoim życiu, a nabyty warsztat będziesz stosował głównie wobec siebie? Niezależnie od tego, czy masz gotową odpowiedź, czy jej poszukujesz, podczas zajęć wniesiesz swoje spojrzenie, ale też wymienisz je z osobami, które spotkasz. Wasze perspektywy mogą być podobne, zbliżone lub zupełnie odmienne – z każdej z nich możesz zaczerpnąć. Nie da się stracić, gdy doświadczasz kunsztu prowadzących i otwierasz się na zasoby każdej osoby z grupy. Możesz tylko zyskać. Jak tę korzyść wykorzystasz?
Jeśli celem Modułu I jest zainspirowanie uczestników, to z pewnością zostaje on osiągnięty.
Rola coacha
Kim właściwie jest coach? Czym różni się od mentora, facylitatora, managera? Jakie ma kompetencje i na czym polega jego praca? Podczas szkolenia jedna z uczestniczek stwierdziła: „Największym wyzwaniem w byciu coachem jest trwanie w aktywnej nieobecności”. Aktywna nieobecność – wszystkich nas to zafascynowało. Towarzyszenie klientowi, a nie prowadzenie, słuchanie, a nie opiniowanie, pytanie, a nie doradzanie. Zaparkowanie nie tylko jego obaw i trudności w dotarciu do celu, ale i zaparkowanie siebie, swoich przekonań, ograniczeń, założeń. Dla wielu z nas było to ogromnym wyzwaniem, z którym mierzyliśmy się podczas kolejnych ćwiczeń. Ale jak ogromne możliwości to daje? Jaką wolność dla klienta i zarazem dla samego coacha?
Dobre pytanie
Czy to będzie dla ciebie dobre? Czy chcesz mieć to już za sobą? Czy potrafisz to zrobić sam? To z pewnością nie są pytania, których poszukujemy w coachingu. Żeby uzyskać wartościowe odpowiedzi, potrzebujemy najpierw zadać właściwe pytania. Jakie powinny mieć cechy, czym się charakteryzować, wreszcie: jak je formułować? Tego wszystkiego dowiadujemy się podczas Modułu I. Zgłębiamy teorię, tworzymy pytania, a następnie zadajemy je wcielając się w coacha. Na pewnym etapie zastanawiamy się nie nad tym, czy pytanie było złe, tylko jak inaczej je sformułować.
Wysłuchuję, słucham, słyszę
Słuchając drugiej osoby z otwartością i szacunkiem, stwarzamy przestrzeń, którą może wypełnić wzajemne zaufanie i poczucie bezpieczeństwa, dzięki którym każdy proces komunikacyjny ma szansę być bardziej kreatywny, celowy i satysfakcjonujący.
Zastanawiałeś się kiedyś, co robisz po zadaniu komuś pytania? Czekasz na odpowiedź? Naprawdę? A co ja teraz robię? Zadaję kolejne. Odpowiadam. Czasem najtrudniej zamilknąć. Właściwie na tym powinnam zakończyć ten akapit, ale…
Słuchaj odpowiedzi. Oczywiście tuż po dobrze zadanym pytaniu. Przestań mówić, zadawać kolejne pytanie, a tym bardziej odpowiadać za kogoś. Zapytaj, zamilknij i słuchaj. Bądź świadomy swoich reakcji na słowa klienta i zaparkuj je. Pojedź jako pasażer w jego samochodzie, jego świecie, wartościach, celach i spojrzeniu na życie.
O poziomach słuchania, a także o umiejętności słuchania jako nieodzownej kompetencji coacha rozmawialiśmy już pierwszego dnia szkolenia. W trakcie czterech dni Modułu I usłyszałam od kilku osób z grupy, że „cisza jest trudna”, ale zaaplikowali ją w wybranych sytuacjach zawodowych i prywatnych… Może Ty też spróbujesz?
To słowa Wayne’a Gretzky’iego, kanadyjskiego hokeisty i trenera, nazywanego czasem „Jordanem hokeja”. Jeśli nie wiesz, do której grasz bramki, możesz strzelić samobója. Bramka jest celem, twoje umiejętności, wyobraźnia i doświadczenie – zasobami, dzięki którym wytyczysz do niej drogę. Wynik meczu nie zależy wyłącznie od ciebie, wokół siebie masz sprzymierzeńców i przeciwników, a także kibiców, na których również wpłynie ostateczny rezultat rozgrywki. W coachingu jest podobnie…
Doświadczyliście kiedyś sytuacji, w której teoretycznie zrobiliście to, co zamierzaliście, a jednak odczuwaliście rodzaj skonfundowania, niedosytu czy wręcz rozczarowania? Jak brzmiał twój cel? A co poprzez niego chciałeś osiągnąć?
Określenie celu i oczekiwanego rezultatu każdej sesji coachingowej jest kluczowe dla osiągniecia wartościowych efektów, będących zarazem adekwatnymi do czasu, którym w niej dysponujemy. Pozornie łatwa kwestia bywa niejednokrotnie znacznie bardziej skomplikowana niż się uprzednio wydawało. Omawianie jej w ramach kursu (na konkretnych przykładach podczas ćwiczeń w dwójkach, trójkach i na forum grupy z Prowadzącym) jest niezwykle pomocne. Cel charakteryzują określone własności, których wzięcie pod uwagę zdecydowanie pomaga w jego sformułowaniu i osiągnięciu.
A gdyby tak...
Polskie przysłowie przestrzega przed „gdybaniem”, bo w końcu: „Gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem”. Gdybyśmy jednak mimo przestróg i obaw pochylili się nad tą babcią… Jaka wówczas by była? Co by ją charakteryzowało (oprócz wąsów oczywiście)? Jak by to wpłynęło na resztę rodziny?
A gdybyś dostał list wysłany od samego siebie z przyszłości, w którym napisałbyś sobie o korzyściach uzyskanych dzięki ukończeniu Szkoły Coachów. Jakie by one były?
To tylko przykłady zastosowania tzw. ramy jak gdyby, narzędzia poznawanego i różnorodnie przetestowanego podczas Modułu I. Umożliwia ono zanurzenie się w wyobraźni, zobaczenie siebie w przyszłości, sprawdzenie, co jest w niej dla nas istotne, czy co nas do niej doprowadziło, poszukanie w niej inspiracji do działań w teraźniejszości.
Oczekiwania versus rzeczywistość - udział w szkole coachów Wszechnicy UJ
Merytoryczne przygotowanie Artura Krupy zostało w pełni wykorzystane dzięki jego umiejętnościom dydaktycznym, bez których inspirujące i skuteczne przekazywanie wiedzy nie jest możliwe. Można być bowiem niezaprzeczalnym ekspertem w swojej dziedzinie i nie posiadać zręczności przekazywania tajników wiedzy. Sztukę nauczania – element często niedoceniany przez organizatorów szkoleń i kursów, Wszechnica UJ realizuje na najwyższym poziomie. Urozmaicone strategie, aktywizowanie grupy, uważność wobec potrzeb jej członków, optymalne zarządzanie czasem, elementy wykładowe wzmacniane formami granicznymi, a wszystko to zmierzające do wykorzystania poznawanych treści w licznych ćwiczeniach praktycznych – oto wyróżniki działań Wszechnicy UJ.
Biorąc pod uwagę moje doświadczenia i osobiste standardy dydaktyczne, stwierdzam, że ten aspekt kursu zrobił na mnie kolosalne wrażenie.
Struktura i elastyczność
Harmonogram Modułu I., omówiony pierwszego dnia, powraca w cząstkowej formie każdego poranka i po domknięciu kolejnego celu edukacyjnego. Takie umiejscowienie pomaga podsumować dotychczas poznane treści, zobaczyć to, co jeszcze przed nami, a przede wszystkim dopytać o wszelkie niejasności.
To, co szczególnie wartościowe podczas tych momentów, to komfort czasowy, jaki im towarzyszy. Nikt nie jest poganiany, nie ma pytań nieważnych, zbędnych, natomiast odpowiedzi poszerzają, utrwalają lub doprecyzowują poznane już treści. Odpowiadanie na potrzeby grupy dopełnia przemyślaną i jasną strukturę, stanowi element niezbywalny w dobrze przygotowanym szkoleniu. Prowadzący pozostaje uważny i otwarty wobec każdego uczestnika szkolenia, tworząc tym samym poczucie bezpieczeństwa.
Wisienka na torcie
Czas trwania szkolenia i wysiłek poznawczy, jakiego wymaga, potęguje potrzeby podstawowe. Wszechnica UJ i tu nie zawodzi. Pani Joanna oraz pracownicy administracji rozpieszczają uczestników szkolenia, uzupełniając na bieżąco półmiski z owocami, słodyczami, a nawet warzywami z humusem. Dopytują, jakie ciasto po obiedzie sprawiłoby grupie największą przyjemność. Serniczek? Jak najbardziej. Woda, soki, odmiany herbaty i kawa z ekspresu z napojem ryżowym, owsianym lub mlekiem – pozostają bezustannie do dyspozycji przyszłych coachów. Niezwykle to uprzyjemnia spędzanie przerw, które pojawiają się regularnie w ciągu dnia. W dwóch słowach – all inclusive.
Wątpliwości
Czy to jest warte wysiłku, czasu i pieniędzy? Decyzja o uczestniczeniu w kursie wymagała ode mnie dokonywania wyborów, ponoszenia kosztów, a czasem doświadczania dyskomfortu w różnych obszarach życia. Rodzina, praca, obowiązki domowe, czas dla przyjaciół, czas dla siebie – w każdej z przestrzeni w danym momencie świadomie z czegoś rezygnowałam. Świadomie – nie znaczy bez emocji. Mimo ogromnego entuzjazmu poprzedzającego kurs, po pierwszym dniu Modułu I zastanawiałam się, co ja tu robię? W kolejnych dniach sformułowałam swoją odpowiedź. Dla każdego może ona być inna. Czy to jest warte wysiłku, czasu i pieniędzy? Według mnie tak.
Katarzyna Sajboth – dziennikarka, terapeutka
Izabela Dołęgiewicz
Head of Professional Development
izabela.dolegiewicz@wszechnica.uj.pl
506 006 087
Może Cię jeszcze zainteresować:
Coaching: zawód czy zestaw kompetencji?
Jaki jest sens wyodrębniania zawodów w organizacjach, które stale redefiniują tworzące je role? Czy kształcenie zawodowe i budowanie określonej przez zawód tożsamości to najlepsza droga?
Przewodnik po uzyskaniu certyfikatu ICF i wyborze odpowiedniego szkolenia coachingowego
Niezależnie od tego, czy chcesz zostać profesjonalnym coachem, czy też zajmujesz się coachingiem od wielu lat, prawdopodobnie towarzyszyła Ci myśl: „Czy warto uzyskać akredytację coachingową?”.
Co może HR? – Jak budować pozycję i autorytet obszaru HR w organizacji?
Spotkanie ma charakter interaktywny i warsztatowy. Jego istotą jest wymiana doświadczeń i facylitacyjna forma pracy.
