Otóż chciałam wrócić do aktywności fizycznej. Bieganie, pływanie, treningi i moje ukochane deski. Bardzo chciałam. I bardzo nie mogłam. Po latach ćwiczeń, spełniających u mnie funkcję jednego z elementów higieny psychicznej i formy fizycznej, nadszedł pod wieloma względami bardzo ciężki rok, czas walki z wiatrakami, trudności i braku sił. A im większe zmęczenie czułam, tym mniej sił sama sobie dodawałam. Po około sześciu miesiącach zorientowałam się, że porzuciłam niemal wszystkie praktyki, które wymagały czasu, motywacji i zaangażowania, „rytuały”, które jednocześnie zapewniały mi chwilę dla siebie, sprawiały radość, pomagały „przewietrzyć głowę”, wyciszyć się, słowem – wzmacniały mnie. Paradoks polega na tym (a znam ten scenariusz nie tylko z własnego doświadczenia), że im nam jest trudniej (a zatem im bardziej potrzebujemy wsparcia, także tego, które sami sobie zapewniamy), tym więcej wysiłku potrzebujemy włożyć w to, żeby poczuć się lepiej, a więc tym łatwiej z tego rezygnujemy, utrudniając sobie jeszcze bardziej. Koło się zamyka.

Miałam swoje zrywy, pojedyncze wieczorne joggingi czy wyjścia na basen, ale zależało mi na powrocie do systematyczności. Zabawne było to, że nie wnosiłam tego tematu podczas wcześniejszych Modułów, uznawszy, że skoro byłam aktywna tyle lat, to jak już „naprawdę postanowię”, to w każdej chwili sama do tego wrócę.

Wtedy właśnie Artur Krupa zaproponował modelowe zaprezentowanie ćwiczenia polegającego na wydobywaniu wartości podstawowej, a grupowy las rąk z potencjalnymi tematami… nie pojawił się.

Usiedliśmy więc pośrodku sali i Artur zaczął pytać… Pierwszy moment, w którym mnie zatkało pojawił się dość szybko. Po bezproblemowym określeniu myśli i uczuć, które powstrzymują mnie przed treningami, precyzyjnym umiejscowieniu ich w ciele, padło pozornie absurdalne, a co najmniej wywrotowe pytanie, czego dobrego chcą dla mnie te myśli i uczucia? Zapadła cisza. Jak demotywujący mnie stan może chcieć dla mnie czegoś dobrego? Nie wiedziałam. Artur dał mi czas na zaglądnięcie za tę kurtynę. Tak wtedy, jak teraz, gdy przywołuje to wspomnienie i o nim piszę, czuję, jak wali mi serce. Bez niedopowiadających peryfraz – wzruszam się. Odsłonięcie tego, co za tym stało było dla mnie kluczowe i uwalniające. W tym przypadku dotarcie do fundamentalnej wartości, którą realizuje podczas aktywności fizycznej było tak proste, jak trzydziestosekundowa deska. Proste, ale i ciekawe, zaskakujące, osadzające, przypominające sens i znaczenie – bardzo wzmacniające. Ćwiczenie zakończyło się niewielkim zobowiązaniem. Po kolejnej godzinie zajęć, wiedziałam już, że chcę więcej – w końcu uchyliły się ołowiane drzwi, a ja potrzebowałam pogłębić motywację i stworzyć punkty odniesienia, po które będę mogła sięgać, gdy będę ją traciła. Podczas kolejnego ćwiczenia w parach, ponownie podjęłam temat z koleżanką w roli coacha. 

Osiągnęłam to, czego chciałam. Wówczas i obecnie. Po całym dniu zajęć poszłam na basen. Po kolejnym dniu przebiegłam 5 km. Nie odtwarzam poprzedniego modelu treningów, stworzyłam inny, aktualnie dający mi radość. Wiem, dlaczego chcę ćwiczyć codziennie, co mi to umożliwia, mam swoje motywujące myśli, mam też prowokacyjne kopy, ale o tym nieco później.  

Świadomość wartości może pomóc w utrzymaniu długotrwałej koncentracji na celu, a zatem przyczyniać się do podtrzymywania zaangażowania. Co więcej, kiedy Twoje prawdziwe wartości są dla Ciebie jasne, podejmowanie decyzji staje się łatwiejsze.