Magda: Nie będziemy czuli się odpowiedzialni, gdy ustąpimy dla świętego spokoju lub podporządkujemy się komuś o silniejszym autorytecie.

Monika: Ważne wydaje mi się zadbanie o rzeczy dość podstawowe: mieć czas na to, by każdy mógł odnieść się do decyzji, a w przypadku zastrzeżeń – by zespół potraktował je poważnie. Być może trzeba będzie zmodyfikować rozwiązanie w odpowiedzi na zastrzeżenie, a być może wystarczy je przedyskutować – rozwiać obawy lub zrównoważyć argumentami „za”.

Artur: Mnie przychodzi do głowy, że testem dla poczucia odpowiedzialności będzie moment rozdzielania zadań. Jeśli idzie trudno – to znaczy, że może być niezgoda na podjęte ustalenia.

Magda: Wcześniej wykorzystałabym technikę z convergent facilitation. Zadaje się pytania: „Czy jest ktoś, kto absolutnie nie może się zgodzić na proponowane rozwiązanie?” „Czy jest ktoś, kto ma zastrzeżenia do rozwiązania?”

Monika: Kojarzy mi się to z „consensusem na pięć palców”. Każdy z członków zespołu określa, jak ocenia dyskutowane rozwiązanie na skali od 5 – to świetne rozwiązanie, zgadzam się w 100 procentach, do 1 – mam bardzo poważne zastrzeżenia, nie mogę się zgodzić na takie rozwiązanie. Ważne w tej skali jest dostrzeżenie punktów pośrednich – zgoda nie wiąże się koniecznie z stuprocentowym zachwytem, może oznaczać, że rozwiązanie jest wystarczająco dobre, by się pod nim podpisać. Druga ważna rzecz – jeśli ktoś ma zastrzeżenia, rozmawiamy o nich i pracujemy z nimi.

Magda: Ważne wydaje mi się też, ile mamy czasu na podjęcie decyzji. Jeśli wiemy, że czasu jest mało i mówimy o tym otwarcie, łatwiej też otwarcie powiedzieć, że przystajemy na rozwiązanie akceptowalne, choć niekoniecznie doskonałe. A jeśli czasu jest więcej, możemy szlifować rozwiązanie.

Artur: Dla mnie temat optymalnego czasu na podejmowanie decyzji w ogóle jest ciekawy. Jak podejmować decyzję z wyprzedzeniem, nie zwlekać – jeśli ma się zapas czasu…?